Αναμνήσεις

Όσο πλησιάζει η ημέρα της μεγάλης εθνικής επετείου, αναπολώ τις ημέρες που έζησα στην Αθήνα το 1971, όταν γιορτάσαμε την 150ετηρίδα από την Επανάσταση. Από όλες τις εκδηλώσεις και τα αφιερώματα, εκείνο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μου ήταν το ορατόριο ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ του Σωκράτη Βενάρδου με κείμενα του Δημήτρη Φωτιάδη. Ήταν ένα λαϊκό, πατριωτικό ορατόριο, το οποίο αναφέρεται στην πορεία του Ελληνισμού από την Άλωση το 1453, μέχρι τον ξεσηκωμό το 1821. Το έργο διανθίζεται με αποσπάσματα από δημοτικά τραγούδια και στίχους του Ρήγα, του Σολωμού, του Κάλβου και του Σικελιανού. Καθώς ξετυλίγεται η Ελληνική ιστορία μέσα από το ορατόριο, ακούς θρήνους, λυγμούς, εμβατήρια, θούρια, τσάμικα, λαούτα, σαντούρια, μαντολίνα και όλα αυτά που συγκλονίζουν την Ελληνική ψυχή.

Θυμάμαι όταν ανέβηκε η παράσταση το 1971 στο κινηματοθέατρο ΟΡΦΕΑΣ, ήταν αφηγήτρια η Αλέκα Κατσέλη, αυτή η υπέροχη Καρυάτιδα του Εθνικού Θεάτρου που με τη συγκλονιστική ερμηνεία της σκορπούσε ρίγη συγκίνησης!!!

«29 του Μάη 1453. Ένας νεαρός 21 χρόνων, ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Πορθητής, παίρνει την Πόλη. Η χιλιόχρονη αυτοκρατορία, η Νέα Ρώμη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η Ρωμανία των Παλαιολόγων πεθαίνει…….»

Και παρακάτω αναφερόμενη στα Ψαρά « ένας κατάξερος βράχος καταμεσής του Αιγαίου, υψώνει σύμβολο αρετής!!» Κι όταν μιλάει για τον Παπαφλέσσα «ένας τρελόπαπας, ο Παπαφλέσσας ξεσηκώνει το Μωριά και σε λίγο βροντάν τα καριοφύλια της λευτεριάς Καλάβρυτα, Πάτρα και Καλαμάτα!»

Όταν τελείωσε η παράσταση ένιωθα μια λυτρωτική έξαρση που δε θα την ξεχάσω ποτέ!