Το πρώτο μισό του 20ού αι. οι πλείστες οικογένειες στα Κύθηρα γνώρισαν τους 3 σπαρακτικούς αποχωρισμούς, του θανάτου, του πολέμου και της ξενιτιάς. Τα παλληκάρια έπαιρναν τον πολυδάκρυτο δρόμο της ξενιτιάς εξουθενωμένα από τους πολέμους και τη φτώχεια και πήγαιναν στο άγνωστο, με περιπετειώδη ταξίδια, χωρίς γλώσσα, με μοναδικά εφόδια την πίστη, το πείσμα, την αγωνιστική διάθεση και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για να βοηθήσουν την οικογένειά τους, τις ανύπανδρες αδελφές και να ξεπληρώσουν οικογενειακά χρέη. Σε κάποια επιστολή του 1928 που έπεσε στα χέρια μου, ένας νέος Κυθήριος ξενιτεμένος στην Αυστραλία γράφει στην αδελφή του στα Κύθηρα «……δεν γνωρίζεις πώς περνάμε στα ξένα χωρίς χρήματα, εδώ οι Αυστραλέζοι έχουν χρήματα και όμως μας μισούν, μας βρίζουν, μας χτυπούν, ρώτησε το Γιάννη να μάθης, τι γίνεται στην ξενητειά και πόσες φορές με χτύπησαν Αυστραλέζοι και τους κατήγγειλα, αλλά αυτοί το γουδί το γουδοχέρι. Αλλά όχι μόνον εδώ παρά παντού ο ξένος δεν σε μεταχειρίζεται καλά, αφόσον οι συγγενείς, τόσον μάλλον οι ξένοι…..»
Φωτογραφία από το βιβλίο “Ο Ελληνισμός της Αυστραλίας” έκδοση του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πανεπιστημίου La Trobe της Μελβουρνης