Με απέραντη νοσταλγία θυμάμαι μικρό παιδί στη δεκαετία του’50 στα θρησκευτικά πανηγύρια των Κυθήρων τους πάγκους των μικροπωλητών με εκείνα τα αξέχαστα παλιά παιδικά παιχνίδια της εποχής.
Πριν από την εισβολή του πλαστικού και της μαζικής παραγωγής, τα παιχνίδια των παιδιών ήταν πήλινα, χάρτινα, πάνινα, τσίγκινα και ξύλινα. Το γιο-γιο, η ροκάνα, η σφυρίχτρα, ο μύλος, ζώα, πουλιά, τραινάκια, αυτοκινητάκια κ.α.
Από τις αρχές του 20ού αι. εμφανίστηκαν οι πανηγυράδες, που έστηναν τον πάγκο τους με χαριτωμένα, ακίνδυνα, χειροποίητα παιχνίδια που τα έφτιαχναν Μικρασιάτες μερακλήδες, Χιώτες και Αιγινήτες πηλοπλάστες κ.α.
Θυμάμαι εκείνα τα μικρά πήλινα κανατάκια που τα γεμίζαμε νερό και φυσούσαμε στο σημείο της εκροής κι αυτά κελαηδούσαν σαν αηδονάκια «με γλυκές γαργάρες» που λέει και ο Μυριβήλης. Τώρα αυτή η μαγεία βρίσκεται σε μουσεία παιδικών παιχνιδιών και σε ιδιωτικές συλλογές.